روزنوشته‌های من

طبقه بندی موضوعی

۱۱ مطلب در شهریور ۱۳۹۷ ثبت شده است

یک چیز غیر مهم، آمادگی برای تافل و سوال غلط من

این روزها برای تافل آماده می‌شوم. درگروهی در تلگرام عضو هستم که افراد speaking و writing های خود را می‌فرستند و کسانی به نام rater امتیاز می‌دهند که ببینیم در چه سطحی هستیم. یکی از تفریج‌های سالم من در این گروه، گوش کردن یا خواندن پاسخ‌های دیگران است. من از این کار لذت می‌بردم تا اینکه امروز(که در واقع تنها هشت روز دیگر تا تافل باقیست) فهمیدم که نحوه‌ی استفاده‌ی من از این امکان خواندن پاسخ و متن دیگران چه قدر تحت سلطه‌ی مدل ذهنی من بوده است. من در این گروه بیشتر به صوت‌ها و متن‌های افرادی نگاه می‌کردم و گوش می‌دادم که نمراتی پایین‌تر از آنچه من می‌خواستم دریافت کرده‌بودند. یعنی اگر من می‌خواهم نمره‌ی ۲۶ بگیرم، به کسانی نگاه می‌کردم که زیر این عدد را دریافت کرده بودند. چرا؟ چون می‌خواستم مطمین شوم که من بهتر از آن‌ها صحبت می‌کنم.

چه سوالی به دست گرفته‌ام و به دنیا می‌تابانم؟

در واقع سوال من هنگام مراجعه به این گروه، این بوده است که آیا صحبت کردن فعلی من به اندازه‌ی کافی خوب هست؟
کمی با خودم فکر کردم و دیدم که می‌توانستم هنگام مراجعه به این گروه سوال دیگری در ذهن داشته باشم. می‌توانستم به جای جمع کردن خرده امنیت‌های ناشی از مزیت نسبی‌ام بر دیگران و به یکباره به هم ریختن تمام آن‌ها به خاطر یک پاسخ بهتر از من با نمره‌ی پایین، به پاسخ‌هایی با نمرات بالا نگاه کنم تا بتوانم از نحوه‌ی حرف زدن آن‌ها چیزی یاد بگیرم. می‌توانستم اصطلاحات و قواعدی را که به کار می‌برند یاد بگیرم و آنچه را بهتر از من بیان کرده‌اند بخاطر بسپارم.

سوال شما، نشانه‌ی شخصیت شماست

شاید بشود گفت وقتی جایی سوال تو پیدا کردن امنیت است، یعنی تو در ذهنت به سمت امنیت بیشتر سوق داری. یعنی امنیت برای تو خیلی مهم است. این را کتمان نمی‌کنم. این همه سال‌ها کتمان چه سود؟ وقتی سه میلیون تومان برای یک آزمون داده باشی و البته صندلی‌هایش هم پر شده باشند، معلوم است که امنیت هم مهم است.

من نگاه کردم و دیدم که من انسانی بوده ام که خیلی جاها امنیت را ترجیح داده‌ام. من در میدان رقابت‌ها به جای تمرکز بر بالا کشیدن خودم، تمرکزم را بر بهتر بودن از نفر قبلی‌ام می‌گذاشتم. من آن روزی که پدرم به من پیشنهاد داد در یک داروخانه مدتی کار کنم تا کار یاد بگیرم و نپذیرفتم، نمی‌خواستم امنیت محیط خانه را با رویدادهای محیط کار تعویض کنم، اگرچه می‌دانستم اجتماعی شدن، نیاز آن روز من بود.

من وقتی در کنکور‌های آزمایشی قلم‌چی شرکت می‌کردم همیشه سوالم این بود که رتبه‌ام به نرم‌افزار شریف می‌رسد؟ سوال من این نبود که بهترین رتبه‌ای که من می‌توانم به دست بیاورم چقدر است. وقتی به رشته‌ی نرم‌افزار آمدم همیشه سوالم این بود که آیا امکان تغییر رشته هست وچقدر باز است؟ سوالم این نبود که در این رشته تا کجاها و چه افق‌هایی می‌توانم بپرم و به جلو بروم. من در خیلی زمینه‌ها «آهسته رفتم  وآهسته آمدم تا گربه شاخم نزند».

جاهایی که دل به دریا زدم

من همیشه امنیت‌خواه کامل نبودم. من شروع به خواندن المپیاد کردم در مدرسه‌ای که این کار حماقت خالص فرض می‌شد و هر که خوانده بود فقط کنکورش را از دست داده بود. من رفتم و مدال نقره‌ی کشوری گرفتم. من در بخش عمیق استخر پریدم و سعی کردم و انقدر سعی کردم تا جایی که شنا را (تا حد استخر!) خودآموز یاد گرفتم و می‌توانم راحت عرض‌ها را طی کنم.

آنچه باید بفهمم

من فکر می‌کنم که بهتر است به جای اینکه هدف زندگیم را افزایش امنیت زندگی‌ام بگذارم، به افزایش کیفیت و رضایت از زندگی‌ام با تامین امنیت متوسط بپردازم. در واقع به جای اینکه امنیت هدف باشد و سعی کنم حداقل‌هایی از رضایت از زندگی را ارضا کنم، سعی کنم رضایت را خود هدف بگذارم و امنیت را در حد متوسط ارضا کنم. در واقع باید شوق پیروزی و رضایت و فهم دنیا من را جلو ببرد، نه ترس از باخت و بدبختی.

۲ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۳۰ شهریور ۹۷ ، ۰۴:۴۱
میلاد آقاجوهری
یکسری از لحظه‌ها برای آدم خیلی تلخ می‌شود. مثلا وقتی در حال پیگیری اخبار کشور هستی و مدام در اخبار از رانت خوردن این و آن می‌شنوی اما ناگاهان فکری از خاطرت عبور می‌کند. رانت چیست؟ من هرچه فکر کردم تا آنجا که به خاطر آوردم رانت یک چیز خوردنی است اما یک چیز خوردنی بدی است که آدم‌ها می‌خورند و پولدار می‌شوند و بقیه را فقیرتر می‌کنند.
امروز پیش خودم فکر کردم که بروم و حداقل یک جست و جوی درست و درمان در مورد رانت داشته باشم. اولین چیزی که فهمیدم این است که معادل انگلیسی این واژه«economic rent» است. البته به هیچ وجه نباید آن را با «rent» که به معنای اجاره دادن است اشتباه بگیریم. تشابه این دو،‌ حداقل تا آنجا که من در این مطالعه‌ی نیم ساعته‌ام دریافت کردم هیچ شباهتی از نظر معنا بین این دو نیست.
توجه: آنچه در ادامه می‌خوانید درک من از رانت پس از مطالعه‌ی تنها ۳۰ دقیقه در مورد آن در منابعی است که در انتهای نوشته ذکر کرده‌ام. درک من احتمالا ناقص، غلط، و کاملا پرت باشد.

اما رانت چه معنایی دارد؟ پیشنهاد من این است که اگر درس اقتصاد خوانده‌اید و معنای دقیق آن را می‌دانید ادامه‌ی این نوشته را بخوانید تا غلط‌های برداشت من را تصحیح کنید.

دو سناریوی زیر را در نظر بگیرید.

پرده‌ی شماره‌ی یک:

فرض کنید آًقا محمود و اقا شهروز دو کشاورز و در حال کار روی محصولات خود هستند و در کنار هم به همسایگی زندگی خوب و خوشی دارند و قیمت گوجه‌فرنگی‌ها کیلویی سه فرنگی(فرنگی واحد پول تخیلی دنیای ماست!) در می‌آید و هر کیلو را پنج فرنگی می‌فروشند و پس روی هر کیلو دو فرنگی سود دارند.
حالا فرض کنید که محمود آقا پسرخاله‌ی مادرش، آقا غضنفر در شرکتی آب و فاضلاب کار می‌کند که دسترسی دقیقی به نقشه‌ی آب‌های زیرزمینی منطقه دارد. غضنفر به محمود چاهی را برای حفاری پیشنهاد می‌دهد که منبعی زیرزمینی از آب گوارا دسترسی دارد و لازم نیست که برای رسیدن به آن صدها متر حفاری کند. اتفاقا دسترسی به این آب برای آقا شهروز هم مطلع است اما آقا محمود این را به او نمی‌گوید تا خودش تنها مصرف‌کننده‌ی این منبع آبی باشد. حالا هر کیلو گوجه‌فرنگی برای آقا محمود دو فرنگی در می‌آید و او روی هر کیلو سه فرنگی سود می‌کند چون گوجه را به همان قیمت سابق می‌فروشد. پس محمود آقای مذکور و زرنگ روی هر کیلو گوجه فرنگی یک فرنگی رانت میل می‌کند.

پرده‌ی شماره‌ی دو:

دو تولید کننده در حال تولید شامپو هستند. برند «مو زا» شامپو‌هایی درست می‌کند که علاوه بر شست و شوی مناسب موها، باعث افزایش رشد موها هم می‌شوند. اون این فرمول را با کوشش و تحقیق به دست آورده است. برند «یال پردازان» از این امر عصبانی است و بازار خود را از دست می‌دهد. یکی از دوستان شرکت «یال پردازان» سهمی از بودجه‌‌ی دولت را به یارانه روی واردات مواد موردنیاز شرکت یال پردازان اختصاص می‌دهد. حال شرکت یال‌پردازان محصولی با قیمتی بسیار پایین‌تر از شرکت «مو زا» دارد و سود می‌کند اما این سودها نه به خاطر تلاش شخصی بلکه برای دریافت بودجه‌ای غیرمستقیم به خاطر یک دوستی روی مواد اولیه است.

پرده‌ی شماره‌ی سه:
من مسوول سپردن پروژه‌های عمرانی به شرکت‌های پیمانکاری هستم. من با اینکه می‌دانم شرکت عمرانی «آجراندازان» که مال پسرعمویم است کیفیتی دقیقا مساوی با شرکت «سیمان‌کشان» دارد و از طرفی هر دو هم خواهان کار با ما هستند،  به علت سود رساندن به پسرعمویم تمام آن کارها را به شرکت «آجراندزان» می‌دهم حتی اگر بدانم در بعضی کارها «سیمان‌کشان» عملکرد بهتری دارد.

مثال‌های بالا مثال‌هایی هستند که تا آنجا که من فهمیدم مفهوم رانت را در آن‌ها می‌شود مشاهده کرد. رانت، تا آنجه که من می‌فهمم،‌ به دست آوردن مزیت بدون تلاش است. حتی کشاورزی که به تصادف زمین حاصلخیزی را برای کشاوری انتخاب می‌کند، اما به تصادف کشاورز دیگری زمین بدی در همان منطقه را صاحب می‌شود، در حال گرفتن رانت اقتصادی است. حتی کسی که زبان مالیتولی بلد است و حالا به علت یک نیاز ناگهانی یک شرکت درآمد هنگفتی دریافت می‌کند در حالی که به درآمد اندک راضی بوده هم در حال دریافت رانت اقتصادی است، چونکه او پولی بیش از آنچه انتظار داشته در ازای هیچ تلاش اضافه دریافت می‌کند.  اما گویا نمی‌توان این چنین  رانتی را ناجوانمردانه قلمداد کرد. رانت فساد‌انگیز آن است که مزیت‌ها نه به خاطر تلاش ما بلکه به خاطر روابط و توصیه‌ها  و روش‌های رقابتی ناسالم باشد.

پی‌نوشت۱:
من جرات کردم و نوشتم. منابع فارسی را که می‌خواندم توضیحی با مثال‌های فراوان که چیزی است که به نظر من لازم است را نداشتند. می‌دانم مثال‌های من مثال‌های خوبی نیستند و امیدوارم اگر دیدید و اشتباهی دیدید بگویید تا آن را اصلاح کنم. امیدم این بود که این نوشته با کمک شما دوستان بهتر و بهتر شود. اگر نوشته‌ی خوبی به زبان فارسی سراغ دارید که مثال‌های زیادی دارد هم لطف می‌کنید اگر آن را به من معرفی کنید
پی‌نوشت ۲:
عنوان نوشته را از آن رویدادی تقلب گرفته‌ام در مورد تلفظ موزه‌ی «لوور» در طعنه به اینکه شاید خیلی تفاوت رانت و رانی را نمی‌دانستم.

منابع:


۲ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۱ شهریور ۹۷ ، ۰۱:۴۷
میلاد آقاجوهری

دو ماه فرصت حضور در اروپا(یا به طور خاص کشور اتریش) برای من در حال اتمام است. حرفی که در این نوشتار می‌خواهم بزنم ساده است. علیرغم تمام راحتی‌ها، سیستم حمل و نقل سریع، آرامش شهر و جمعیت کم، و درآمد نسبتا کافی مردم برای گذران یک زندگی عادی اروپایی که در ابتدا برای من خیلی جذاب می‌نمود آرام آرام کمرنگ و کمرنگ‌تر شد. روزهای اولی که به اینجا آمدم از اینکه فشارهای ایران را حس نمی‌کردم بسیار خوشحال بودم. فکر می‌کردم به یک پهشت پا گذاشته‌ام. رفتار مردم خوب بود. برکت فراوان. قانون رعایت می‌شد و رانندگی‌ها عالی بود. اتوبوس‌ها سر وقت و دقیق می‌آمدند و می‌رفتند. همه آرام بودند. به رستوران می‌رفتی گارسون و مستخدم آرام بودند. با مهربانی کارت را جلو می‌بردند. با استادت مستقیم می‌توانستی صحبت کنی و تمام تلاشش را می‌کرد که تصمیم درستی بگیری.

من به شوخی به دوستانم گفتم از وقتی به اتریش آمده‌ام ناراحتی‌هایی روانیم هم در حال درمان است. زندگیم در آرامش است. اما همانطور که اتفاقا امروز در پیام اختصاصی متمم خواندم آدم انگیزه‌هایش را تا وقتی از بین نروند نمی‌شناسد. جمله‌ای که در مورد من مصداق داشت. من آرام آرام در این دو ماه حس کردم که بی‌انگیزه شده‌ام. منی که دلم می‌خواست بیاموزم و دنیا را تغییر بدهم و یاد بدهم و مشکلات واقعی بشر را حل کنم حال درگیر حل مسایل تا ساعت شش و بعد هم استراحت در خانه بودم. هنگامی که با بچه‌های گروه‌‌های تحقیقاتی اینجا صحبت می‌کردم هم همین حس را داشتم. هنگام ناهار بیشتر در مورد تفریح و سفر و رودهای مناسب برای شنا و سفر دور اروپا صحبت می‌کردند و در موردغذاهای خوشمزه‌ی جاهای مختلف دنیا. کسی انگیزه‌ی قوی‌ای نداشت که مشکلی از دنیا را حل کند. کسی نمی‌گفت که در تحقیقاتم به نتیجه‌ای رسیده‌ام که دنیا را تکان می‌دهد.

من فکر می‌کنم این ناشی از فضای اروپا است. اینجا خیلی چیزها توسط سیستم‌های قوی و حساب شده‌ای که دارند فشار زیادی به زندگی افراد نمی‌آمد، درآ
مد معقولی دارند و زندگی امنی دارند. این‌ها همه خوب هستند و عالی. اما من در اینجا نزیسته‌ام. من در کشوری زیسته ام که هر روز با اخبار عجیب از خواب بلند می‌شدیم. با نارسایی‌های مدیریتی. با درصدهای ناامید کننده و اذیت کننده. ما برای ورود به دانشگاه استرس کشیدیم. برای یک خروج از کشور گرفتن برای همین دوره‌ی کارآموزی ده‌ها ساعت دویدیم. ما جایی زندگی کردیم که قوانین هر لحظه و هر ثانیه عوض شدند. ما جایی زندگی کردیم که مشکل بود. برای من «حل مشکل» گویی مقدس شده است. انگار هر کار می‌خواستم بکنم برای حل مشکل بوده. من می‌خواستم سرطان را درمان کنم چون دو تا از عموهایم را بخاطر سرطان از دست دادم. وقتی دیدم که در فامیلمان همه ناامید هستند و اذیت شده‌اند دلم می‌خواست به مدیریت و ارزش آفرینی بپردازم. البته من اینکار را نکردم. تصمیم فعلی من بر این بود که بروم و مثلا در زمینه‌ای که علاقه داشتم که «هوش مصنوعی» است بپردازم چون به نظرم زمینه‌ای بود که هر پیشرفت کوچک در آن مشکلات بسیاری را از بشر حل می‌کرد. مثلا اگر ربات‌های خودکار بسازیم دیگر کسی لازم نیست در معادن مواد معدنی برای ساخت گوشی و ربات‌ها جان بدهد. این گویا با علاقه‌های من در ریاضیات و کامپیوتر می‌خواند. برای من دویدن به دنبال «حل مشکل» گویا انگیزه‌ی اصلی است. آمدن به اروپا این انگیزه را از من می‌گرفت. آرام آرام نمی‌دانستم برای حل کدام مشکل باید اقدام کنم. بیشتر ذهنم به سمت تفریح کشیده می‌شد و داشتن کاری متوسط و زندگی‌ای عادی.

حالا که با خودم فکر می‌کنم حتی اگر یک اروپایی بودم با این اهمیتی که برای «حل مشکل» قایل هستم، احتمالا اذیت میشدم.

پی‌نوشت ۱: واضح است که نویسنده‌ی این نوشته هر لحظه حق دارد عقاید خود را عوض کند و حتی به شما عزیزان اطلاع هم ندهد!
پی‌نوشت ۲:
این سخنان به منزله‌ی این که من از اروپا لذت نبردم نیست. اروپا جایی نبود  که بخواهم در آن زندگی کنم اما به نظر من خیلی خیلی نکات مهمی برای یادگرفتن داشت. از طرفی فکر می‌کنم برای یک آدمی که زندگی عادی بخواهد جای بسیار بهینه‌ای است.

پی‌نوشت ۳:
من در نوشته‌ی بالا اتریش را به اروپا گسترش داده‌ام. شاید غیر دقیق تر از آن باشد که حرفم صحیح بماند.


۲ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۰ شهریور ۹۷ ، ۰۳:۵۴
میلاد آقاجوهری

آن روز که برای آخرین بار با نگاهم تو را بدرقه کردم،
آن لحظه که آخرین بار به پنجره‌های من تابیدی،
آنقدر درگیر پیامهای مهم و اظطراری گوشی‌ همراهت بودی که صدای شکستن الماس‌های نگاهم را نشنوی.

تا آمدم به خودم بیایم و آن‌ها را به چهره‌ی گلی بریزم تمامشان را روی آسفالت خشن پیاده‌رو خروار کرده بودم.
آسیاب زمان آن‌ها را نرم کرد و تو گویی همانطور که باد آرام آرام خرده‌های نگاهم را می‌برد و به چهره‌‌ی شهر می‌ریخت،
قلب من هم آرام‌تر و آرامتر می‌شد.

نه اشتباه من بود و نه اشتباه تو.

و البته که هم اشتباه من بود و هم اشتباه تو

ولی این‌ها مهم نیست. حال که ماه‌ها گذشته، دلم تازه شده است. سنگ سیاه افسردگی را تا می‌توانستم چلاندم. الماسی بالغتر و درخشنده‌تر.

اما این بار برای تو نمی‌شکنمش.
نه برای تویی که حتی نفهمیدی خودت ناقض آرزویی بودی که در آخرین دیدار برایم کردی.
گفتی امیدوارم به «همه‌ی آرزوهایت برسی» و چه تلخ که تو آرزوی من بودی و هر لحظه قلبت می‌تپید که مرا تنها بگذاری و رها کنی.
نه برای تویی که موقع رفتن لحظه‌ای سرت را برنگرداندی،
شاید با خودم فکر کنم تو هم کمی پشیمانی.


پی نوشت: امیدوارم از متن لذت برده باشید. متن زیر را در حالت احساسی خاصی از احساس دوری نوشتم. نمی‌دانم مخاطب آن کیست. یک معشوق؟ وطنم؟ دوست؟ یک فرصت از دست رفته؟ فکر می‌کنم این اتفاق برایم خیلی جاها افتاده و بیافتد. شاید دفعه‌ی بعد فرودگاه امام خمینی. شاید هم در ترمینال کاوه. شاید هم خودم که میلاد معصوم و نابالغ و کودک را آرام آرام رها می‌کنم.

۳ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۷ شهریور ۹۷ ، ۰۵:۳۲
میلاد آقاجوهری

دوست عزیزم آرش پوردامغانی بازی جالبی را به من معرفی کرد که تنها سه، چهار دقیقه طول می‌کشد. این لینک این بازی زیباست. اگر این بازی را انجام دادید خوشحال می‌شوم اگر بیایید و برایم نظر خودتان را در موردش برایم بنویسید. من در ادامه نظر خودم را می نویسم اما لطفا قبل از خواندن نظر من حتما بازی را انجام دهید و بعد بخوانید(که البته بدیهی است!)

اولین چیزی که به ذهنم می‌رسد این است که نباید جوگیر بشویم. مثلا در این بازی نمی‌گذارد ما از عشق عکس بگیریم و آن را گسترش بدهیم. او می‌گوید آرامش جذاب و نیست و مخاطب را جذب نمی‌کند. این البته برای من نشانگری برای یک حلقه‌ی معیوب استدلالی است. منظور من این است که بازی در همان ابتدا فرض دارد که افراد اخبار در مورد خشونت را بیشتر دوست دارند و علاقه‌ای به عشق و علاقه ندارند. با چنین پیش‌فرضی مشخص است که هرکار بکنیم تنها اخبار مربوط به خشونت گسترش پیدا می‌کنند. من البته نمی‌دانم این پیش‌فرض این فرد در مورد جامعه چقدر درست است. هر چه در ذهنم فشار می‌آورم تا خاطره‌ای یا تجربه‌ای یا مدلی پیدا کنم نمی‌توانم. می‌توانم بگویم بستگی زیادی به رسانه دارد. مثلا اگر قرار بود این عکس‌هایی که ما می‌گیریم در توییتر انتشار پیدا کنند من قبول دارم که توییت‌های در مورد جنگ و دعوا بیشتر مورد علاقه بودند. اما اگر قرار بود این عکس‌های در اینستاگرام انتشار پیدا کنند عکس‌های عشق و عاشقی بیش‌تر رواج پیدا می‌کردند. البته اخبار به نظر من گرایش شدید‌تری به سمت اعلام اخبار جنگ و دعوا دارد.


دومین چیزی که به ذهنم رسید این است که شاید چیزی که می‌شود از این بازی برداشت کرد که همان اندازه که خشونت‌ها را گزارش می‌دهیم، بهتر است که اخبار عشق و علاقه را هم پخش کنیم. شاید برای همین است که پس از پخش اخبار ترسناک، گاهی خبری در مورد تولد یک بچه پنگوین در فلان باغ وحش هم برای ما پخش می‌کنند. حالا این موضوع را بهتر می‌فهمم.


سومین اندیشه‌ای که به خاطرم می‌رسد این است که آیا نباید اخبار درگیری‌ها را پوشش بدهیم؟ من فکر نمی‌کنم این یک سوال باشد. مردم را هر کاری بکنی اخبار این وقایع را پوشش می‌دهند. بشریت دایما این اخبار را دنبال می‌کند. اگر اخبار رسمی یک کشور هم بخواهد این اخبار را پوشش ندهد، مردم آرام آرام اعتمادشان را به آن رسانه از دست می‌دهند و در نهایت نتیجه این می‌شود که اخبار از شبکه‌های اجتماعی دنبال می‌شود.


چهارمین حرف من هم این است که کمی بیشتر هم را دوست داشته باشیم. این حرف انقدر کلیشه‌ای است که هیچ حساسیت ذهنی برنمی‌انگیزد البته. اما من فکر می‌کنم در چرخه‌ای فرورفته‌ایم که در ظاهر دست هم را میگیریم و در باطن حاضر نیستیم کوچکترین کمکی به دوستانمان بکنیم.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۵ شهریور ۹۷ ، ۰۵:۲۵
میلاد آقاجوهری
امروز به یکی از پادکست‌های planet money گوش می‌کردم.این اپیزود برای من که علاقه‌مند به حوزه‌ی یادگیری ماشینی و داده‌های بزرگ هستم بسیار جذاب بود. اما چرا؟

ایالات متحده قانونی داشته است و فکر می‌کنم گویا در بعضی ایالات هنوز دارد که با توجه به آن قانون اگر پلیس به کسی مظنون می‌شد او را در زندان زندانی می‌کردند تا وقتی که روز دادگاه فرا رسد. این عمل برای جلوگیری از فرار آن‌ها یا جلوگیری از ارتکاب جرایم سنگین‌تر انجام می‌شود و ممکن است چیزی حدود ۱۰ ماه طول بکشد. در این مدت بسیاری از افراد شغل‌هایشان را از دست می‌دهند. خانواده‌هایشان از هم می‌پاشد و در نهایت درصد قابل توجهی از آن‌ها تبرئه می‌شوند.  ایالات متحده برای جلوگیری از این عواقب گزینه‌ای را در اختیار این افراد قرار می‌دهد. آن‌ها می‌بایستی مقدار قابل توجهی پول را گرو بگذارند و می‌توانند تا روز دادگاه به خانه بروند. اما متاسفانه افرادی که قادر به پرداخت این مقدار پول نیستند باید این دوره را در زندان بگذارنند. اما ایالت نیوجرسی آمریکا این سیستم را با سیستمی جایگزین کرده است که با استفاده از داده‌ی دستگیری‌های قبلی احتمال فرار شخص از کشور یا ارتکاب جرم در زمان باقیمانده تا دادگاه را حدس می‌زند و اگر احتمال آن پایین باشد شخص را آزاد می‌گذارند.

من بسیار این اپیزود را دوست داشتم. اگر کمی با تحلیل داده آشنایی داشته باشید و اندکی از رگرسیون‌های خطی سر در بیاورید خواهید دانست که این سیستم نباید چندان پیچیده باشد. مخصوصا اینکه تعداد ورودی‌های آن بسیار کم است. من همیشه فکر می‌کردم این ایده‌های بزرگ و تحلیل‌های پیچیده هستند که ارزشمند هست و بار دیگر این داستان به من نشان داد که حتی یک اندیشه‌ی ساده مثل همین روش ریاضی بسیار ساده و بدیهی می‌تواند ارزش عظیمی در یک کشور ایجاد کند.
توصیه می‌کنم به این اپیزود گوش کنید.

پی‌نوشت:
این پادکست در متمم در اینجا معرفی شده بود(تشکر!)
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۴ شهریور ۹۷ ، ۰۵:۲۳
میلاد آقاجوهری
جدیدا موضوع خیلی بامزه‌ای را متوجه شده‌ام و آن هم این است که یکی از بهترین روش‌های خراب کردن یک استاد خوب، یک دانشگاه خوب، یک کارخانه‌ی خوب این است که بیش از آنچه که ظرفیت دارد به او منابع بدهید.

بگذارید کمی توضیح بدهم. من با استادی کار می‌کنم که این استاد یکی از محبوب‌ترین استادهای دانشگاه ما بوده و هست. درس‌هایش سریع پر می‌شوند و روش تدریسش خلاقانه و زیباست. کارهای تحقیقاتیش برخلاف آنچه معمولا در دانشگاه داریم کاربردی هستند و در پژوهشکده‌ی رویان استفاده می‌شوند(حوزه‌ی تخصصی ایشان بیوانفورماتیک است که به استفاده از علم کامپیوتر در تحلیل داده‌های زیستی می‌پردازد.) اما مشکلی که این استاد کم کم دارد با آن مواجه می‌شود این است که وقت کافی برای رسیدگی به دانشجویانش ندارد. استادی که معروف بود که می‌نشیند و مستقیما با دانشجویانش کار می‌کند و آن‌ها را می‌بیند حالا مدت زمان کمی در اختیار دارد و پروژه‌‌های زیادی در دست دارد که هر کدام در دست یک دانشجو در حال انجام هستند. مشکلی که او با آن مواجه شده است این است که بیش از آنچه در توانش بوده کار جذب کرده است.

این مشکل را در جاهای دیگر هم می‌بینم. من دانشجوی مهندسی نرم‌افزار دانشگاه صنعتی شریف هستم. طبق قانون هر سال چیزی حدود ۱۶۰ نفر می‌توانند به دانشکده‌ی ما بیایند. ۶۰ نفر از کنکور می‌آیند و حالا مدال‌های طای المپیاد و نقره و برنزها و سهمیه‌های هیات علمی و غیره و غیره را هم به آن بیافزایید. اما مشکل این است که دانشکده‌ی ما ظرفیت ارایه‌ی مطلوب و با کیفیت درس به ۱۶۰ نفر را ندارد. نتیجه‌ی آن می‌شود جذب ناگهانی استادهایی که از مطلوبیت کافی برخوردار نیستند برای ارایه‌‌ی درس به این تعداد دانشجو. داد و بیداد و آه و ناله‌‌ی دانشجویان هنگام انتخاب واحد و کمبود واحد و در نهایت هم آرام آرام کاهش یافتن کیفیت رشته‌ی ارایه شده در دانشگاه. دقت کنید که من نمی‌گویم هیچ‌کدام از سهمیه‌ها مقصر هستند بلکه حرف من این است که وقتی دانشکده تنها برای ۹۰ نفر ظرفیت دارد قانون هر چه که باشد باید اطمینان بدهد که ۹۰ نفر به شریف راه پیدا خواهند کرد.

در نگاه اول اگر دانشگاه خوبی داریم چرا همه را به آنجا نفرستیم؟ اگر استاد خوبی داریم چرا همه با او کار نکنند؟ وقتی همه می‌خواهند با ما کار کنند چرا ما قبول نکنیم؟ و جواب این است که باید با تامل بیشتری و با سرعت آهسته‌تری منابع را در دسترس قرار داد یا حتی پذیرفت. نه بخاطر اینکه عدالت برای دیگران رعایت شود بلکه به خاطر اینکه جذب منابع بیش از آنچه در مدیریت آن‌ها ظرفیت داریم ما را سردرگم، غیر کار آمد و کند می‌کند وناگهان خودمان را در حالی می‌یابیم که مزیت‌های رقابتیمان را از دست داده‌ایم.

پینوشت: همانطور که توضیح دادم برای یک کارآموزی تحقیقاتی به این موسسه در اتریش آمده‌ام که به نوعی دانشگاهی بین المللی برای اتریشی‌هاست. در روزی که ما به قول این دوستان «ISTERN»  ها برای شروع دوره‌ی کارآموزی خود به اینجا آمدند خانمی که مسوول قوانین آموزشی این موسسه بود برای ما توضیح داد که هیچوقت اجازه نمی‌دهند که گروه تحقیقاتی یک پروفسور بیش از ۱۵ عضو داشته باشد چون نمی‌خواهند یک امپراطوری تحقیقاتی تشکیل شود و دانشجویان پست دکترا در رده‌ی بعدی و دانشجویان دکترا در زیر که شاید حتی خود پروفسور را به سختی و اندک ببینند.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۳ شهریور ۹۷ ، ۰۶:۳۴
میلاد آقاجوهری
در دانشکده‌ی ما هر سال موقع انتخاب واحد همه در حال ناله و آه و نفرین هستند. به یکی واحد نرسیده و یکی دیگر نمی‌تواند درسش را سر موقع تمام کند. البته شرایط انتخاب واحد در دانشگاه ما واقعا اعصاب خرد کن است. چندین بار در همین شش ترمی که من انتخاب واحد کرده‌ام قوانین در لحظه‌ی انتخاب واحد عوض می‌شوند و ایمیل می‌شوند و برنامه‌ها به هم می‌ریزند. بعضی از این مسایل سر موضوعاتی است که از دیدگاه بچه‌ها چندان عاقلانه به نظر نمی‌رسند. مثلا یکی از آن‌ها این است که اگر دو استاد درس را ارایه کردند ظرفیت هر دو باید با یکدیگر برابر باشد. در خیلی از موارد یکی از اساتید شیوه‌ی قدیمی‌ای را برای تدریس برگزیده و بنابراین بچه‌ها ترجیح می‌دهند درس را با استاد دیگری بردارند. اینجاست که معاون آموزشی با آرام آرام افزایش ظرفیت‌ها و اصرار بر اینکه اگر کلاس استادی پر نشود کلاس استاد دیگر را هم باز نمی‌کند موجب نارضایتی میان بچه‌ها می‌شود.

چیزی که برای من به تازگی جلب توجه کرده است این است که ما صحبت کردن منطقی و عاقلانه و در میان گذاشتن مشکلات را فراموش کرده‌ایم. مثلا بچه‌ها معمولا دو رویکرد دارند. یا سکوت می‌کنند و تحمل می‌کنند. یا با نهایت خشونت به معاون آموزشی پاسخ می‌دهند. اما کمتر پیش می‌آید که گفت و گویی عاقلانه و منطقی بین بچه‌ها و معاون آموزشی شکل بگیرد که درآن بچه‌ها مشکلاتی را که برایشان پیش آمده فهرست کنند و از معاون آموزشی علت رفتارهای عجیب در هنگام انتخاب واحد  را جویا شوند.


من فکر می‌کنم این جنس گفت و گوهای فراموش شده به حل بسیاری از مشکلات بدون تعارض کمک می‌کنند. شاید کیف بیشتری بدهد که هنگامی که از رفتار شخصی خوشمان نمی‌آید در دلمان به او فحش بدهیم اما به صورت واضح این را به او اعلام نکنیم. اما در نهایت این خشونت‌ها در رابطه انباشت می‌شود و به صورت فوران‌های خشونت زمین و زمان را جهنم می‌کند.

شاید بهتر باشد یاد بگیریم که با همدیگر حرف بزنیم. اشتباهات یکدیگر را به هم بگوییم. اگر کار کسی اذیتمان کرد و اندکی احتمال می‌دهیم که از این موضوع خبر نداشته با او در میان بگذاریم. شاید اینگونه آرام و سرحالتر شویم. شاید همدیگر را بیشتر دوست داشته باشیم و شاید کمتر خشونت‌های سرکوب شده و نفرت‌های نهان در رابطه‌هایمان داشته‌باشیم. ما باید این سکوت مرگبارکه دوستی‌هایمان را می‌بلعد و عشق‌هایمان را به نفرت تبدیل می‌کند کنار بگذاریم.

آمین.
۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۲ شهریور ۹۷ ، ۰۵:۲۳
میلاد آقاجوهری
توجه: متن زیر کمی ناراحت‌کننده و تلخ است. حرف جدیدی هم در آن نیست. غر زدن‌های روزمره است که روی هم دیگر تلنبار شده و از جایی که این چند روزی که وبلاگ‌نویسی را خیلی جدی گرفته‌ام دیگر میلی به نوشتن در توییتر و اینستاگرام و تلگرام ندارم و احساس می‌کنم فرو کردن متنم در چشم و چار نویسندگان محسوب می‌شود و از طرفی دیگر مخاطبانم در آنجا را کمتر دوست میدارم. از طرفی اگر فعلا غر نزنم میترکم. پس اگر چندان مرا نمی‌شناسید و نمی‌خواهید بشناسید بهترین انتخاب شاید این باشد که این متن را رد کنید و رد شوید و بروید. ببخشید که با باز کردن این متن وقت شما گرفته شده است.

پرده‌ی اول:
پدرم یک گوشی در جشنواره‌ «سیتی سنتر» اصفهان برنده شده بود و ما برای اولین بار فهمیدیم که این جشنواره‌ها واقعا واقعیت دارند و اگرچه از لحاظ آماری و احتمالی به هیچ‌وجه نمی‌ارزد که به خاطر آنها انتخاب فروشگاه خود را تغییر دهید. پدرم رفته بود و گوشی را تحویل گرفته بود. آن گوشی آن زمان یک میلیون تومان قیمت داشت و یکی از اقتصادی‌ترین گوشی‌های تولیدی ۲۰۱۸ سامسونگ است تولیدی که وبسایت بسیار معروف gsmarena که هر سال گوشی‌های مختف را معرفی می‌کند این گوشی را در رده‌ی صد تا دویست یورو در بین گوشی‌های مناسب ۲۰۱۸ برای خرید معرفی می‌کند که می‌توانید در اینجا ببیند. پدرم این گوشی را به من هدیه داد   چون گوشی قبلی خود من خیلی از بین رفته است و باطری و دوربین و همه‌ی اعضا و جوارحش دیگر به درستی کار نمی‌کنند. یک مرورگر که می‌خواهم باز کنم ده ثانیه طول میکشد و واقعا دیگر به عنوان یک ابزار نجات دهنده اصلا حساب نمی‌شود و بیشتر از اینکه حواسش به من باشد من باید حواسم به او باشد.

متاسفانه در ماه رمضان امسال اتفاق بسیار نحسی افتاد و این گوشی من کمی آب دورش ریخت که خیلی اتفاق عجیب و دور از ذهنی هم بود. منظورم این است که اصلا هیچ کس متوجه نشد. فکر کنم حتی کل مقدار آب هم اندازه یک ته استکان بود اما نمی‌دانم تا حالا دیده‌اید که مثلا یک قطره آب زیر نعلبکی می‌آید و دور نعلبکی را دور می‌زند؟ همین مقدار کم آب دور کل گوشی را دور زده بود و تاچ گوشی سوخته بود. من برای تعمیر گوشی را بردم. آن وقتی که گوشی را برای تعمیر بردم قیمت آن یک میلیون و هفتصد هزار تومان بود و من گفتم که امکان ندارد یکی دیگر بخرم.

حالا که آمده‌ام اتریش می‌خواستم گوشی بخرم که به دلایل مختلف تصمیم‌گرفته شد که پدرم همان گوشی را در ایران برایم بخرد. همین دو شب پیش قیمت را پرسیده بودند و دو میلیون و پانصد و هشتاد هزار تومان و امروز صبح پرسیده بودند و دو میلیون و ششصد هزار تومان پدرم خریده بود. پدرم می‌گفت تازه به او گفته بودند که اینها گوشی‌هایی هستند که مسافرها می‌آورند و رجیستر می‌کنند در ایران و گوشی‌های هست که عمده وارد می‌شود و قیمت آن‌ها میشود سه میلیون و صد هزار تومان.

پرده‌ی دوم:
تماس‌های من و پدرم به صورت مرتب البته قطع می‌شود. هزینه‌های رومینگ که به هیچ‌وجه قابل تحمل نیست و با اسکایپ و تماس تلفنی واتس آپ حرف می‌زنیم و هر پنج شش دقیقه یکبار اینترنت لطف می‌کند و قطع می‌شود. البته این خاصیت اینترنت خانه‌ی ماست که انقدر نسبت نویز به سیگنالش بالا رفته است که هر پنج شش دقیقه قطعی داریم و تماس‌های مکرر ما با مخابرات و شاتل و اینها در نهایت به این ختم شده که احتمالا از مخابرات تا دم در خانه‌ی ما است که مشکل دارد و کاری نمی‌توانند برای ما بکنند.

پرده‌ی سوم:
پدرم به من گفتند میلاد حالا که بیرون و در وین هستی یک نگاه بکن ببین قیمت یک لیتر دیزل چقدر است و میگفت تا جایی که به خاطر دارد لیتری یک و سه دهم یورو بوده است و نگاه کردم و باز هم همان یک و سه دهم یوروی لعنتی بود.

پرده‌ی چهارم:
در ایستگاه اتوبوس مخصوص IST که همین موسسه‌ی تحقیقاتی اتریشی باشد که در آن هستیم نشسته بودم و منتظر اتوبوس بودم. IST داخل یک دهکده در کنار وین است به نام maria gugging که آن هم در کنار شهر کوچکی است به نام klosterneuburg. خانم پیری در ایستگاه اتوبوس بود که من بهش پاستیل تعارف کردم. کمی صحبت کردیم. گفت خواننده است. به من دفترچه‌ی نت‌هایش را نشان داد. به او گفتم من نمی‌توانم این نت‌ها را بفهمم. خیلی تعجب کرد. امروز فهمیدم که گویا آموزش موسیقی جزو مدرسه‌های اکثر دنیا هست. حس عجیب و غریبی دارم. حس کردم بقیه‌ی دنیا در حال زندگی با هنر هستند در حالی که برای ما یک چیز لاکچری یا خاص حساب می‌شود.

 پرده‌ی پنجم:
ما برای نهار با همه‌ی اعضای آزمایشگاه دسته جمعی به کافه تریای IST میرویم. این یکی از رسوم بسیار زیبای این‌هاست که پروفسور و دانشجوی دکترا و پست دکترا و هر که باشی در کنار هم ناهار میخورند و بحث می‌کنند و صحبت می‌کنند و حرف می‌زنند و از خاطرات کشورهای مختلفی که از آ‌ن‌ها آمده‌اند والبته اینکه اصولا بین آن‌ها هیچگونه احترام بیمارگونه در عین احترام منطقی وجود ندارد. استاد هم عین دانشجو است. ما یکبار در یکی از این ناهار خوردن‌ها گفتیم که در ایران ما کارتی که بتوان با آن با دنیا پرداخت پول انجام داد نداریم و ویزا کارت و مسترکارت نداریم. همه انقدر تعجب کردند که ما شرمنده شدیم. والا به خدا. انقدر هم تعجب کردن نداشت حالا. به خدا ما اینطوری زندگی کردیم:)
 
پرده‌ی ششم:
باز فردا ساعت هفت و نیم صیح باید برای ایران انتخاب واحد کنم و هنوز برنامه ام را نچیده‌ام. البته علت اولش این است که با توجه به ساعت انتخاب واحدم وقتی نوبت به من میرسد خیلی انتخاب زیادی نخواهم داشت و احتمالا باید به جبر تن دهم. اما اتفاقات عجیب هم کم نداریم. مثلا یکی از آن‌ها این است که درسی را باید برداریم حتما که اعلام شده ارایه می‌شود اما نه زمان معلوم است نه استاد آن نه هیچ چیز آن و این را بگذارید کنار اینکه من میخواهم عین آدمیزاد درسم را چهارساله تمام کنم.

پرده‌ی هفتم:
ایمیل زده‌ام به اساتید برای پروژه ی کارشناسی. آقا تو رو خدا جواب بدید. واقعا گاهی اوقات شک می‌کنم که بعضی اساتید دغدغه‌شون این باشه که ما رشد کنیم. حداقل برای حفظ ظاهر هم که شده باید این دغدغه رو داشته باشند.  بابا حداقل جواب ایمیل من رو بدین که بتونم یکم خیالم راحت باشه که میتونم ۴ ساله تموم کنم. به خدا درست و منطقیش ۴ سال هست.

پی‌نوشت:
من هنوز تعجب می‌کنم که چقدر نوشتن مرا آرام می‌کند. انگار وقتی می‌نویسم و این مطالب را بر روی وبلاگ می‌گذارم آن‌ها را از ذهنم خارج می‌کنم و دیگر ذهن مرا درگیر نمی‌کند. دلم می‌خواهد در مورد موضوعات زیادتری بنویسم و آن‌ها را هم از ذهنم خارج کنم. برای اینکه یادم نرود دوست دارم در مورد یکی «دوچرخه‌های پایتخت وتحلیل من از آن‌ها» بنویسم که البته من تحلیلگر نیستم اما دوست داشتم توانایی‌هایم را در مورد تحلیل این طرح محک بزنم. یکی دوست دارم در مورد :«ازدواج» دوستانم در این مدت بنویسم که نمی‌دانم چرا احساس می‌‌کنم زیاد شده و دلم می‌خواهد نظر خودم را بنویسم. چیز دیگری که دوست دارم بنویسم در مورد مشاهداتی است که از این دو ماه زندگی در اتریش داشتم.

پی‌نوشت ۲:حالا کاملا درک می‌کنم که چرا محمدرضا شعبانعلی اسم وبلاگ قبلیش را گذاشته بوده است «برای فراموش کردن».  به طرز خیلی خنده‌داری نمی‌توانستم بخوابم و حالا که اینها را نوشتم هم حس بهتری دارم و هم خوابم گرفته و میروم اگر بشود کمی بخوابم.

پی‌نوشت۳:
متاسفانه خیلی نمی‌توانم به ویرایش متون بعد از نگارش بپردازم. می‌دانم که این‌کار کیفیت متون را بهتر می‌کند. اما جنس این متن‌ها اینطوری است که همین که از ذهنم بیرون می‌روند دیگر دوست ندارم به آن‌ها سر بزنم. شاید بخاطر این که مدت زیادی نگفته در ذهنم تلنبار شده بودند. کم کم احتمالا ذهنم آرام می‌شود و مطالبم منطقی‌تر.


۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۰ شهریور ۹۷ ، ۰۷:۱۶
میلاد آقاجوهری

داشتم امروز برای reading تافل آزمون می‌دادم که یکی از جالب‌ترین مصداق‌های اثر مارکبرا در reading این آزمون مشاهده شد و فهمیدم که بالاخره تافل دادن هم برای خودش لذت‌های خاص خودش را دارد. یعنی البته نمی‌دانم. دارم خودم را توجیه می‌کنم که لذاتی هم دارد. مخصوصا اینکه دیشب اصلا نتوانسته بودم بخوابم و داشتم با وضعیتی آزمون میدادم به محض اتمام آزمون رفتم و تا ساعت دو بعد از ظهر خوابیدم  و آبرویم هم در این موسسسه‌ی تحقیقاتی رفت.

قضیه از این قرار است که گویا از حدود سال ۱۹۵۰ آمریکا خیلی سفت و سخت گروهی را برای خاموش کردن آتش در جنگل‌هابش تجهیز می‌کند که شعار این گروه این بوده که هرگونه آتشی را تا قبل از ساعت ده صبح فردا‌ی روزی که اعلام شد خاموش می‌کنیم. این گروه البته برای چند دهه موفق بوده است تا اینکه ناگهان از حدود سال ۱۹۸۰ عملکرد این گروه افت می‌کند  و تعداد آتش‌سوزی‌ها از آنچه پیش‌بینی می‌شد سبقت می‌گیرد و باید دست به دعا برای باران می‌برده اند تا این آتش‌ها خاموش شوند. اما علت این موضوع خیلی جالب است. بعضی از آتش‌سوزی‌های قدیمی درختچه‌ها و بوته‌های کوچک روی زمین را می‌سوزانده‌اند اما قادر به سوزاندن درخت‌های بزرگ نبوده‌اند و به همین ترتیب به نوعی زمین از درختچه‌های کوچک و خشک عاری میشده و همین از انتقال سریع آتش‌سوزی‌های بزرگ جلوگیری می‌کرده است. حال با شروع فعالیت این گروه تمام آتش‌سوزی‌ها سریعا خاموش شده و بنابراین کف جنگل پر از این درختچه‌ها و شاخه‌های کوچک شده بودند. حال جرقه‌ای و آتش کوچکی کافی بود تا به صورت دومینووار این انبار درختچه‌ها و برگ‌های کوچک آتش بگیرند و بدین‌ترتیب جنگلی را بسوزانند.

پی نوشت‌‌:‌

برای من مفهوم استعاری بسیار زیبایی داشت.

پی‌نوشت۲‌:

خسته شدم خسته شدم بسکه دلم دنبال یک بهونه گشت بسکه ترانه خوندم و برگ زمونه برنگشت

پی‌نوشت ۳‌:

نمی‌دانم چه چیزی در نوشتن هست که حتی به صورت کوتاه‌مدت انقدر دل آدم را آرام می‌کند.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۹ شهریور ۹۷ ، ۰۵:۱۷
میلاد آقاجوهری