همیشه وقتی می شنوم که کسی در حادثه ای نابینا شده و یا بیماری وجود داره که باعث نابینا شدن انسان ها میشه یا کسی به طور مادرزاد نابینا بوده ،مو به تنم سیخ میشه و با خودم می گم :خداوندا ،همه رو از این اتفاقات حفظ کن(شاید هم نمی گفتم همه و فقط خودم رو می گفتم اما دوست ندارم برای هیچ کسی اتفاق بیفته ).
قطعا ماهایی که می بینیم درک نمی کنیم که یک نابینا چه زندگی داره و چه سختی هایی روبروش قرار داره.اما من می خواهم بگم که واقعا افراد نابینا قابل ستایش هستند.اون ها با این که نمی بینن اما خیلی از چیز هایی رو متوجه میشن که ما بیناها حتی بهش فکر نکردیم.اون ها احساسات رو متوجه میشن.با دقت گوش میدن . بعضی هاشون با نهایت اراده و قدرت جلوی سیل مشکلات مثل کوه می ایستن و کار می کنن،شعر حفظ می کنن،کمک می کنن و در یک کلام زندگی می کنن.
من واقعا نمی تونم درباره اون ها درست صحبت کنم و فکر کنم که هیچ کسی جز خودشون نتونه .اما فقط می خواستم بگم که ستایششون می کنم و دوستشون دارم .
