سکوت‌ مرگبار

در دانشکده‌ی ما هر سال موقع انتخاب واحد همه در حال ناله و آه و نفرین هستند. به یکی واحد نرسیده و یکی دیگر نمی‌تواند درسش را سر موقع تمام کند. البته شرایط انتخاب واحد در دانشگاه ما واقعا اعصاب خرد کن است. چندین بار در همین شش ترمی که من انتخاب واحد کرده‌ام قوانین در لحظه‌ی انتخاب واحد عوض می‌شوند و ایمیل می‌شوند و برنامه‌ها به هم می‌ریزند. بعضی از این مسایل سر موضوعاتی است که از دیدگاه بچه‌ها چندان عاقلانه به نظر نمی‌رسند. مثلا یکی از آن‌ها این است که اگر دو استاد درس را ارایه کردند ظرفیت هر دو باید با یکدیگر برابر باشد. در خیلی از موارد یکی از اساتید شیوه‌ی قدیمی‌ای را برای تدریس برگزیده و بنابراین بچه‌ها ترجیح می‌دهند درس را با استاد دیگری بردارند. اینجاست که معاون آموزشی با آرام آرام افزایش ظرفیت‌ها و اصرار بر اینکه اگر کلاس استادی پر نشود کلاس استاد دیگر را هم باز نمی‌کند موجب نارضایتی میان بچه‌ها می‌شود.

چیزی که برای من به تازگی جلب توجه کرده است این است که ما صحبت کردن منطقی و عاقلانه و در میان گذاشتن مشکلات را فراموش کرده‌ایم. مثلا بچه‌ها معمولا دو رویکرد دارند. یا سکوت می‌کنند و تحمل می‌کنند. یا با نهایت خشونت به معاون آموزشی پاسخ می‌دهند. اما کمتر پیش می‌آید که گفت و گویی عاقلانه و منطقی بین بچه‌ها و معاون آموزشی شکل بگیرد که درآن بچه‌ها مشکلاتی را که برایشان پیش آمده فهرست کنند و از معاون آموزشی علت رفتارهای عجیب در هنگام انتخاب واحد  را جویا شوند.

من فکر می‌کنم این جنس گفت و گوهای فراموش شده به حل بسیاری از مشکلات بدون تعارض کمک می‌کنند. شاید کیف بیشتری بدهد که هنگامی که از رفتار شخصی خوشمان نمی‌آید در دلمان به او فحش بدهیم اما به صورت واضح این را به او اعلام نکنیم. اما در نهایت این خشونت‌ها در رابطه انباشت می‌شود و به صورت فوران‌های خشونت زمین و زمان را جهنم می‌کند.

شاید بهتر باشد یاد بگیریم که با همدیگر حرف بزنیم. اشتباهات یکدیگر را به هم بگوییم. اگر کار کسی اذیتمان کرد و اندکی احتمال می‌دهیم که از این موضوع خبر نداشته با او در میان بگذاریم. شاید اینگونه آرام و سرحالتر شویم. شاید همدیگر را بیشتر دوست داشته باشیم و شاید کمتر خشونت‌های سرکوب شده و نفرت‌های نهان در رابطه‌هایمان داشته‌باشیم. ما باید این سکوت مرگبارکه دوستی‌هایمان را می‌بلعد و عشق‌هایمان را به نفرت تبدیل می‌کند کنار بگذاریم.

آمین.