بی‌ارزش‌ترین ارزش‌ها

.Good luck with such valueless values.

پ.ن: در این لحظه دل پری دارم، اما چون اهل غر زدن‌های شخصی نیستم و بهتر است در زمان عصبانیت چیزی ننویسم، سکوت کنم به صلاح نزدیکتر است.

سوار بر قایق عبارات تو بر دریای سخن

شریعتی می‌گوید:

«با تو، من در خلوت این صحرا، در غربت این سرزمین، در سکوت این آسمان، در تنهایی این بی‌کسی، غرقه‌ی فریاد و خروش و جمعیتم.»

و ای‌کاش من هم بلد بودم این چنین با خدای خود راز و نیاز کنم.

روحش شاد.

تنهایی‌

می‌گفت هیچ‌چیز همانند حضور در جمع زخم تنهاییت را عمیق‌تر نمی‌کند و به ریشش می‌خندیدیم. و من اشتباه کردم. درست میگفت. و شاید درمان تنهایی گاهی تنها بودن است. شاید حس تنهایی دعوتی‌ است برای تجربه‌ی یک تنهایی معنادار. روزی هم می‌رسد شاید که تنها نیستیم و شاید آن روز را قدر بدانیم و احتمالا پخته‌تر باشیم.

دوراهی

امروز متن آهنگین زیبایی شنیدم که گفتم خوبه به اشتراک بذارم. کاش انقدر هم رو ترک نکنیم، شاید زندگی همین با هم بودن‌هاست. و این هم از این متن زیبا:

آخر غربت دنیاست، مگه نه؟

اول دو راهی آشنا شدن

پ.ن:خیلی کوتاه بود،‌نه؟

و نمیدانم

به بعضی چیز‌ها که فکر می‌کنم گاهی در خود فرو می‌روم. یادم هست که گفته بودم باید یک سالی طول بکشد و قضیه زودرس است. و زودرس بود. وقتی مجبور به شروع کردن همه چیز شدم که تا لحظاتی قبلش میخواستم کمی دور شوم. کمی دور برای اینکه پخته‌تر برگردم. مصمم‌تر و مطمین‌تر. اما زودرس اتفاق افتاد. به هر حال خواستم همه‌چیز را جدی کنم و همه چیز را قطعی.به ناگهان در همان موسم کاملا جدی کردن قضیه همه چیز تمام شد. قبل از این که بتوانم همه چیز را جدی و رسمی پی بگیرم. نمی‌دانم در این مورد چه می‌توان گفت. نمی‌دانم این زودرس بودن و نارس بودن چقدر سهم داشت. به هر حال یاد گرفتم که زودتر بپزم. ما از اتفاقات توشه‌ی خودمان را برمی‌داریم و به اشتباهات دیگران نباید فکر کنیم. مهم نیست دیگران چه کرده‌اند مهم این است که درس ماجراها برای ما چیست و درس این ماجرا برای من این بود که زودتر پخته شوم،‌ بیش‌تر فکر کنم، توکل کنم و با شور و علاقه‌‌ی بیش‌تری کارهایم را پی‌ بگیرم. و خداوند بزرگتر است.